ناسازگاری قانون جذب با اسلام -قسمت دوم

بلا وابسته است به گفتار!

سخنران مشهوری می‏گفت: فکر بلا، باعث ایجاد بلا می‏شود. برای اثبات گفتۀ خود از این روایات سود می‏جست که پیامبر فرمود: (البلاء موكل بالمنطق)[25] و روایت را این‏گونه معنا می‏کرد که عذاب و گرفتاری وابسته است به گفتار، اگر به بلا فکر کنی، همان سرت می‏آید.

باید دقت کرد واژه‏های به کار رفته در روایات را مطابق با معنای دقیق همان واژه ترجمه کرد. همان‏گونه که کلمه ذنب (گناه) در چند معنا به کار رفته، مراد از کلمۀ بلا هم تنها عذاب‏های آسمانی نیست. در زبان فارسی بلاء به معنای عذاب بکار می‏رود؛ در حالی که در منابع اسلامی، بلاء به این معنا نیست. بلکه به معنی آزمایش و آزمون الهی است؛ یعنی بستری که انسانِ با ایمان در آن آزموده می‏شود. اگر گاهی آن را «سختی» معنا می‏کنند در واقع این گونه معناکردن نه عین معنا، که بیانِ لازمۀ معناست. در این ترجمه به جای آن‏که خود ابتلاء را ذکر کنند لازمۀ آن‏ را بیان می‏کنند. از آن‏ جا که آزمون معمولا ملازم با سختی است، در بیان معنای بلاء، به بیان همان سختی و دشواری که در آزمون الهی وجود دارد، اکتفا می‏کنند. پس بلاء نه به معنای عذاب که به معنای "سختی" است و بعلاوه سختی هم نه عین معنایِ بلاء است، بلکه لازمۀ معنای آن است و معنای دقیق آن، آزمایش است. از همین روست که در بعضی ترجمه‏ها بلاء را ابتلاء معنا کرده‏اند. کلمۀ «بلاء حسن» که در قرآن نسبت به مؤمنین استعمال شده به معنای آزمون نیکوست نه عذاب نیکو. وَ لِیبْلِی الْمُؤْمِنینَ مِنْهُ بَلاءً حَسَنًا إِنَّ اللّهَ سَمیعٌ عَلیمٌ‌‍‌‍(انفال، 17). و یا دربارۀ حضرت ابراهیم که خداوند به او مأموریت داد فرزندش را قربانی کند «بلاء مبین» بکار رفته است. قَدْ صَدَّقْتَ الرُّؤْیا إِنّا کذلِک نَجْزِی الْمُحْسِنینَ‌‍‌‍/ إِنَّ هذا لَهُوَ الْبَلاءُ الْمُبینُ‌‍‌‍. (صافات، 106) بلاء مبین به این معنا نیست که دستور خداوند به آن پیامبر عظیم‏الشأن، عذاب الهی بود، بلکه به این معناست که دستور قربانی، آزمایش و ابتلایی آشکار برای ابراهیم بود.

بقیه مقاله در ادامه مطلب

ناسازگاری قانون جذب با اسلام . قسمت اول

نویسنده : اقای حمزه شریفی دوست

امروزه در بسیاری از کارگاه‏ها و سمینارهای راز، از قانون جذب به عنوان موضوعی که مورد تأیید متون اسلامی است نام برده می‏شود و پاره‏ای از سخنرانان پا را فراتر گذاشته و جذب را اصالتا متعلق به معارف دینی دانسته و مدعی‏اند که اساسا خاستگاه این مفهوم، متون دینی و اسلامی است. این مفهوم با نام‏های جذب، قانون جذب، تکنولوژی فکر، راز، قدرت تفکر، قانون راز و گاهی با نام تجسّم خلّاق بر سر زبان‏هاست. نکته قابل توجه در باب قانون جذب این است که در بسیاری از کتاب‏ها و کارگاه‏ها این ایده به عنوان یک مرام معنوی و عرفانی به دیگران آموزش داده می‏شود و با نام حیات معنوی[1]، زندگی عرفانی[2]، اتصال با نیروهی الهی[3] تبلیغ می‏شود.

در این نوشتار برآنیم با کاوش در آن دسته از ادله دینی که در نظر اول بر قانون جذب دلالت دارند نسبت قانون جذب را با این ادله روشن می‏سازیم.

کلید واژه ها: قانون جذب، راز، تجسم، فال و طیره، شکر، یقین، تفکر، بلا، دعا.

تعریف قانون جذب:

در قانون جذب اعتقاد بر این است که عمل تجسّم مهم ترین سهم را در جذب خواسته ها دارد؛ یعنی تجسّم خواسته‌ها، نیروی مغناطیسی ایجاد می‌کند و این نیرو، خواستۀ انسان را به‌سوی او جذب می‌کند.[4] در نگاه ایشان اين قانون همان قانون جاذبة عمومي نیوتن است، امّا در حیطه افکار. قانون جاذبة نيوتن مي­گويد: کرة زمين همة اجسام را به سمت خود مي­کشد؛ امّا قانون جذب مي­گويد: تمام چيزهايي که ما تصوّر مي­کنيم، به سوي ما جذب مي­شوند[5].